Feliks Nowotny
Fot. A tu się pali jak cholera. Szkice z dziejów krakowskiej straży pożarnej, Kraków 2010

1. Imię i nazwisko: Feliks Nowotny

2. Pseudonim: –

3. Data i miejsce urodzenia: 31.08.1873 r., Krajowice

4. Data i miejsce śmierci: 3.02.1940 r., Warszawa

5. Imiona rodziców: Józef, Aniela Studnicka

6. Wykształcenie: Szkoła realna w Tarnowie, szkoła kadecka w Łobzowie

7. Stopień:
a) w Wojsku Polskim: major (1919 r.)
b) w Straży Pożarnej: inspektor (?)

8. Przebieg służby:
a) przed 1939: Syn powstańca styczniowego. W latach 1892-1899 odbywał służbę w C.K. Armii. Wiedzę z zakresu pożarnictwa zdobywał w Wiedniu, Lipsku, Dreźnie, Pradze, Wrocławiu i Berlinie, a następnie we Francji i Włoszech. Od 21.11.1903 r. naczelnik krakowskiej Miejskiej Straży Pożarnej, od 1904 r. także prezes OSP w Krakowie, w latach 1908-1910 wiceprezes Krajowego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych we Lwowie oraz referent Komisji Technicznej KZOSP. W dniach 30-31.10.1893 r. uczestniczył w rozbrajaniu wojsk C.K. Armii w Krakowie oraz wstąpił do Wojska Polskiego i rozpoczął służbę w Dowództwie Okręgu Wojskowego nr 5 w Krakowie. 31.12.1920 r. zakończył sprawowanie funkcji komendanta MSP w Krakowie. Pracował w Departamencie Budownictwa i Departamencie Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Od 1923 r. w rezerwie. W 1938 r. został zatrudniony na stanowisku kierownika Wydziału Administracyjno-Organizacyjnego ZSP RP.
b) w latach 1939-1945: Uczestnik obrony Warszawy we wrześniu 1939 r. w składzie Szefostwa Służby Przeciwlotniczej Warszawskiej Straży Ogniowej. W grudniu 1939 r. został wyznaczony przez komendanta Warszawskiej Straży Ogniowej w Warszawie na oficera łącznikowego między polskimi strażakami a komórką pożarniczą przy Głównodowodzącym Policji Porządkowej w GG. Zorganizował biuro działające pod nazwą Kierownik Techniczny Pożarnictwa. 23.12.1939 r. brał udział w spotkaniu w II oddziale Warszawskiej Straży Ogniowej, podczas którego powołano do życia Strażacki Ruch Oporu „Skała”, powołany został w skład Komendy Głównej. Na początku 1940 r. miał zarekomendować Jerzego Lgockiego na swojego następcę na stanowisku Kierownika Technicznego Pożarnictwa. Zmarł z powodu ran odniesionych podczas obrony Warszawy.
c) po 1945: –

9. Działalność w ramach Strażackiego Ruchu Oporu „Skała”:
a) przydział: Komenda Główna
b) pełnione funkcje: Członek Komendy Głównej

10.  Działalność w ramach innych organizacji konspiracyjnych: –

11. Formy upamiętnienia: –

12. Odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi (?)

13. Bibliografia:
Archiwa:
Archiwum Muzeum Powstania Warszawskiego, L. Korzewnikjanc, Relacja z powołania konspiracyjnej organizacji Wojskowej pod nazwą Strażacki Ruch Oporu „Skała” obejmującym swym zasięgiem cały okupowany przez hitlerowców obszar Rzeczypospolitej Polskiej, mps., Warszawa, 1966 r. w: Archiwum Janusza Wiśniewskiego, sygn. P.7720; Centralne Archiwum Wojskowe, Akta osobowe sygn. AP 3164

Publikacje:
J. Moniczewski, L. Buczak, L. Mazan, A tu się pali jak cholera! Szkice z dziejów Krakowskiej Straży Pożarnej, Kraków 2010, str. 44, 45, 55, 56, 281, 282; J. Łamaszewski, Wł. Pilawski, Księga Pamięci funkcjonariuszy pożarnictwa i strażaków ochotników 1939-1945, Warszawa 1986 r., str. 57; Wł. Pilawski, Organizacja ochrony przeciwpożarowej na ziemiach polskich w latach 1939-1945 w: Muzealny Rocznik Pożarniczy tom 2, Mysłowice, 1991, str. 31; A. Jaworski, J. E. Wilczur, Strażacka wierność. Z dziejów strażackiego antyhitlerowskiego ruchu oporu w okupowanej Warszawie w latach 1939-1945, Warszawa 1977 r., str. 22, 74, 235; Wł. Pilawski, Strażacki Ruch Oporu „Skała”, Czarnków 2012 r., str. 9-11, 58, 59; P. Matusak, Straż Pożarna. Warszawskie Termopile 1939-1945, Warszawa 2014 r., str. 53, 61, 72, 77, 104, 118, 120, 130, 131, 322.